چه گویم از دَد و از دَدمنش ها
چه گویم از خبیثان ، بدمنش ها

چه گویم از پَلیدی از شقاوت
چه سان گویم از آن اوج جنایت

چه تلخ و جانگدازست قصّه ای دوست
بسوزد سینه ها را غُصّه ای دوست

و نیرنگ خبیثان ِ بَد آهنگ
در آخر روزهای مانده از جنگ

به شکلی ناجوانمردانه رُخ داد
جنایت کِی رَوَد از خاطر و یاد

هُمای آهنین با سیصد و چند
نفر انسان به لب گُل های لبخند

به ناگه شد شکار موشک انداز
و شد صد تکه در پایان پرواز

یه فرمان پَلیدی آدمی سان
به یغما رفت عمر و جان آنان

و شصت و شش نهال تازه رَسته
و مردان و زنانی دسته دسته

به ناگه زندگی شان گشت نابود
میان شعله های آتش و دود

چه بودی جرم آنان بیش یا کم
تو ای حیوان که نامت گشته آدم

تو ای فرمانده بی دین و وجدان
شجاعت می شود کشتار انسان ؟!

چرا آن تیزبال آسمان ها
فرو افتاد در پهنای دریا

چرا شد سرنگون آن کوه آهن
و آیا زنده ای جا ماند یک تن

چرا آن بی گناهان کُشته گشتند
به خون سرخ خود آغشته گشتند ؟!